Mijn burn out: hoe het begon....

Juli 2020: Het is inmiddels alweer een jaar later...

 

Vorig jaar rond deze periode was het enige dat me op de been hield de eindstreep van mijn aankomende zomervakantie.

Nog 4 weken doorbijten en dan kon ik bijtanken, nog 3 weken, nog 2 weken....zo de laatste week even de laatste loodjes, even nog een tandje erbij om alles geregeld te krijgen en dan....EINDELIJK vakantie. 3 hele weken vrij. 

 

En wat was ik daar aan toe, want ik kon niet meer. Ik liep al God weet hoe lang op mijn tandvlees en ik was inmiddels moe in de overtreffende trap. Om vervolgens zo gestrest te zijn dat ik chronisch slecht sliep, wat weer bijdroeg aan het moe zijn en blijven. Ik wist wel hoe het kwam, maar ja er was nu gewoon even niks aan te doen en ik moest maar even doorbijten en na een vakantie zou ik me vast weer beter voelen. Maar na 1,5 tot 2 jaar zieke collega's en de daardoor ontstane onderbezetting proberen op te vangen met te weinig mensen was gewoon niet meer op te brengen.

 

Ik had al met enige regelmaat gemeld dat ik het eigenlijk niet meer trok. Dat het niet te doen was om een takenpakket te hebben dat werk bevat voor 35 uur per week, terwijl ik er inmiddels nog maar 20 werkte. Maar er veranderde niks en ik veranderde ook niks en bleef maar doorploeteren. Het werk moest immers af en aangezien het mijn taken waren, was het dus ook mijn verantwoordelijkheid. Dus ging ik door.

 

Thuis was ik al een hele tijd niks meer waard. Als ik in de middag van mijn werk thuis kwam, kon ik nog net de energie opbrengen om de ene voet voor de andere te zetten om zo de hond uit te laten en dan stortte ik in op de bank.

Ik keek elke dag weer op tegen het feit dat ik weer naar mijn werk moest.

Oh en buiten het feit dat ik inmiddels al een maand of 8 zo'n beetje wekelijks naar de fysiotherapeut moest, omdat mijn lijf zo vast zat en steeds pijn deed dat ik amper kon functioneren.

En nog had ik niet door dat het niet goed ging...

 

Maar geen nood, want de zomervakantie was eindelijk in zicht, dus er kwam rust, tijd en ruimte aan. Alles waar ik al maanden naar snakte! 

 

En zo geschiedde dat ik vakantie kreeg. EINDELIJK VRIJ!

3 weken met man en kids vrij en samen lekker 1,5 week naar de camping in Frankrijk.

De vakantie was op zich fijn. Tuurlijk ontspan je dan wat, alhoewel ik natuurlijk niet echt los kwam van dat opgejaagde gevoel dat ik al maanden steeds voelde in mijn lijf. Maar ik kwam wel iets tot rust. Dacht ik...

 

Na een toch fijne vakantie kwam natuurlijk de gevreesde eerste werkdag. 

Maar ik had vrij gehad en ik zou proberen nu gestructureerder aan het werk te gaan en zo te zorgen dat het beter zou gaan. Maar als er aan de rest van de situatie niks is veranderd in de tussentijd is dit natuurlijk ijdele hoop. Nog steeds had ik niet door dat het echt niet goed met me ging. Totdat ik op een ochtend, een paar weken na mijn vakantie, huilend in de auto naar mijn werk ging. En de dag daarna weer. En de dag daarna weer.

TOEN PAS had ik door dat ik zo niet verder kon. Ik kon gewoon niet meer. Ik kon het niet meer opbrengen om in de auto te stappen en naar mijn werk te gaan.

Na een gesprek met mijn man thuis heb ik een avond besloten dat het niet langer zo door kon gaan, dat ik er anders aan onderdoor zou gaan. Voor zover het daar niet al te laat voor was.

 

De ochtend erna heb ik me ziek gemeld bij de manager van mijn eigen leidinggevende, want die was zelf op dat moment met vakantie. Ik denk dat dat wel makkelijker was, omdat ik een goede band had met mijn eigen leidinggevende en een enorm gevoel had dat ik hem en mijn collega's enorm teleurstelde en in de steek liet door me ziek te melden.

Maar ik had geen andere keus meer. Het feit dat ik huilend naar mijn werk ging deed me toch echt beseffen dat dit niet zo door kon gaan en dat het tijd werd dat ik aan mezelf ging denken.

 

Dus ik meldde me ziek. Ik ben toen ook meteen naar de huisarts gegaan. Die kan er verder niks mee, maar dat staat wel zo leuk voor de Arbo-arts en dan nemen mensen je tenminste serieus. Het enige wat de huisarts wel voorstelde was om te gaan praten met de GGZ praktijkondersteuner. En ach dat kon geen kwaad, daar kon ik alleen maar beter van worden. Aangezien mijn hoofd in de knoop zat, leek het me een prima plan om in gesprek te gaan met iemand die daar zijn werk van gemaakt heeft. 

De manager heeft me vervolgens eerst een week even de tijd gegeven en toen belde iemand van HR met de vraag of ik eventueel bereid was om met haar, mijn leidinggevende en de manager een gesprek te hebben. Om te kijken wat er precies aan de hand was en te kijken wat er eventueel dan moest gaan veranderen als er echt zoveel werkdruk was. Ik heb even getwijfeld, maar heb toch met het gesprek ingestemd. Dit gesprek ben ik heel open aangegaan, met wel in mijn achterhoofd dat als ik het gevoel zou hebben dat ze me in een hoekje wilde duwen, ik het gesprek meteen zou beëindigen en zou vertrekken. 

Maar het werd een heel open en eerlijk gesprek van alle kanten en ik ben nog steeds blij dat ik de moed heb gehad om het te doen. Ik heb door dit gesprek aan te gaan echt een angst aangekeken en het gevoel dat ik voor mezelf ben opgekomen.

 

Tja en toen was ik dus ziek...Ik had een burn out.... en als je ziek bent, ga je dingen doen om beter te worden.... Alleen......niemand die je kan vertellen hoe dat in deze situatie precies werkt. En ik was dan wel ziek gemeld op kantoor, mijn privé-leven liep gewoon door en nu was het de kunst om daar dan ook te erkennen dat het even niet ging. Laat dat nu de volgende hindernis zijn. Dat eeuwige verantwoordelijkheidsgevoel ook. Naast een gezonde dosis schuldgevoel een van de dingen die ik eigenlijk als eerste de deur uit had moeten doen!

 

Maar die les leerde ik pas later... Daarover vertel ik wel een volgende keer ;)

 

Liefs, Katja