Als ik naar de titel van deze scriptie kijk voel ik naast enthousiasme vooral weerstand en onzekerheid en angst.
En het eerste wat ik denk is:
Ok, dat ik mijn passie niet volg, dat zie ik ook wel. Maar voor wat betreft het op eigen benen staan merk ik dat ik in eerste instantie een beetje opstandig word. Hoezo sta ik niet op eigen benen? Ik ben toch volwassen en al jaren zelfstandig? Ik heb een baan, woon samen, run een huishouden, voed de kinderen op enzovoort…?!
Maar het gevoel dat er meer voor mij in het verschiet ligt, wordt alleen maar sterker door de cursussen en opleidingen die ik de afgelopen paar jaar heb gevolgd die meer op het vlak liggen van je gevoel volgen en ernaar leren luisteren en überhaupt weer leren voelen.
Daarnaast het werken met energie, o.a. in de vorm van Reiki en de energetische therapie, en daardoor steeds meer de stroming voelen en weten dat dit wel meer “mijn ding” is. En dat ik, ondanks de onzekerheid die er nog op zit, weet dat dit is waar ik mee verder wil/moet.
Dat de angst om veroordeeld te worden er ook voor zorgt dat ik mezelf niet helemaal durf te laten zien en ik me daardoor klein houd, dat zie ik inmiddels wel. Dat ik mijn passie niet volg is me dus wel duidelijk inmiddels.
Maar als ik kijk naar het stukje op eigen benen staan dan snap ik het in eerste instantie niet.
Of ik wil het niet snappen, mijn systeem wil het niet snappen?
Want als ik het wel zou snappen, zou ik er iets mee moeten gaan doen en dat is nu juist wat me beangstigd.
***************************************************************************
Als ik een stapje terug doe en hier heel open naar kijk en echt voel wat het doet, dan is dat op eigen benen staan iets heel anders dan voor jezelf kunnen zorgen en “volwassen zijn”. Dat is ook een besef dat met name het afgelopen jaar wel is binnen gedruppeld door de lessen die we hebben gehad en hoe ik die ervaren heb. Met name de weerstand die ik ertegen had. De weerstand die ervoor zorgt dat ik mijn kop in het zand blijf steken om maar geen stappen te hoeven zetten en de angst en onzekerheid die daarmee gepaard gaan niet te hoeven voelen.
Maar aan de andere kant voelt op eigen benen staan als voelen wat er in mij leeft en daarnaar handelen, erkennen dat ik het niet alleen kan, mijn ouders de kans geven om mijn ouders te zijn, erkennen dat ik in de liefde mijn partner nodig heb, me minder mag gaan aantrekken van wat anderen van mij vinden om zo meer mijn pad te volgen i.p.v. me tegen mijn gevoel in aan te passen aan de buitenwereld, en te erkennen dat ik het leven mag ervaren en dat ik ook fouten mag maken en dat ik van die fouten juist leer wat juist wel of juist niet werkt voor mij. En vooral mijzelf leren kennen vanuit mijn diepste kern, mijn echte ik, zonder dat keurslijf en al die maskers die ik er al die jaren omheen heb gebouwd. En dan van daaruit voluit leven. En ik vergeet nog bijna 1 van de meest belangrijke dingen van op eigen benen staan: verantwoordelijkheid nemen!
Nu klinkt dat heel leuk allemaal, maar alles in mij schreeuwt: HOE DAN???
Mijn manier van wat ik DENK dat op eigen benen staan is, komt vanuit mijn hoofd. Op de manier zoals “het hoort”, zoals ik het geleerd heb. Bedenken hoe je dingen gaat oplossen of aanpakken. Werken om geld te hebben om te kunnen leven, maar op een manier die past in dat wat de maatschappij voorschrijft. Eerst een “goede” (lees: wat de maatschappij als goed ziet) opleiding volgen en dan een “goede” baan zoeken. En dat allemaal met de instelling dat ik het wel allemaal alleen kan.
En terwijl ik dat tik krijg ik eigenlijk ineens een beeld voor me van een peuter die staat te stampvoeten dat ie het: “zelluf wil doen!”
Mmmmm, misschien is het dan toch niet de beste manier om dit aan te pakken en pak ik het minder “volwassen” aan dan ik denk. Mijn ego gedraagt zich als een opstandige peuter die denkt het allemaal zelf te kunnen en die niemand nodig heeft om maar niet de controle te hoeven loslaten, zodat mijn ziel de weg mag gaan uitzetten.
En door niemand nodig te hebben, hoef ik ook geen verbinding te maken en kan ik ook niet afgewezen en gekwetst worden. Mijn zorgvuldig opgebouwde schild van “kijk mij eens stoer zijn” en mijn harde humor en sarcasme, zijn een manier om mensen op afstand te houden. Ik laat mensen dus niet binnen en wijs ze af, voordat ze de kans krijgen om mij af te wijzen.
Mmmm, daar komt die dichtgeknepen keel weer, met die brandende tranen. Dit inzicht komt terwijl ik het hier tik, harder binnen dan ik zou willen.
***************************************************************************
Als ik de weg van mijn ziel volg mag ik in vertrouwen gewoon 1 voet voor de andere zetten, omdat ik niet precies weet waar die weg heen gaat. Dat op zich is al iets wat me behoorlijk veel moeite kost. Ik heb namelijk graag een goed verlichte weg die alles voor me uit licht en ik loop niet graag op een paadje in het donker met een zaklamp waarmee ik alleen de volgende stap veilig kan zetten, omdat dat alles is wat ik kan zien.
En dan ook nog het volgende: want wat gaan mensen ervan vinden als ik mijn eigen weg ga volgen? Dan ga ik dingen op een manier doen die misschien niet volgens de gebaande paden is. Want dat is wel wat er voor mij in het verschiet ligt, voel ik heel sterk. Een pad dat afwijkt van dat wat ik heb geleerd en van hoe het zou moeten.
En daarvan word ik enorm angstig. De druk die ik hierbij op mijn borst ervaar en het gevoel dat ik heb alsof iemand mijn keel dicht knijpt, zeggen alles.
Terwijl het gevoel dat ik ook echt niet pas in dit keurslijf dat ik mezelf heb aangemeten naar maatstaven van de maatschappij, steeds sterker en sterker wordt.
Tot nu toe heb ik me laten leiden door de angst en de door de buitenwereld aangeleerde patronen. Zonder dat ik het in de gaten had, heb ik mijn leven opgebouwd op een fundament van angst. Ik heb keuzes gemaakt gebaseerd op angst. En dat terwijl het me een gevoel gaf van alles onder controle hebben. Maar eigenlijk had en heeft de buitenwereld controle over mij. Want ik doe een heleboel dingen vooral niet, bang voor de reactie van anderen.
Ik spreek me vaak niet uit op de manier zoals ik zou willen, hou mijn mening voor me, bang voor de reactie van anderen. Koste wat kost maar de lieve vrede willen bewaren. Er maar voor zorgen dat er geen ruzie komt, mijzelf hiervoor wegcijferen, aanpassen. En wat voelt dat steeds minder goed. Ik voel steeds meer weerstand in mijn lijf als ik er alleen maar aan denk om over mijn grenzen te gaan.
Ik heb dus echt wel al vooruitgang geboekt, want een tijd geleden schreeuwde mijn lijf het uit en toen kon of wilde ik het nog niet horen. Nu luister ik steeds beter naar wat o.a. mijn lichaam me vertelt.
***************************************************************************
Afgelopen jaar, eigenlijk in het eerste deel van deze opleiding, belandde ik na veel te lang niet luisteren dan ook in een burn-out. Een groter teken dat ik totaal uit verbinding was, is er niet. Uit verbinding met mijn ziel en mijn lijf. Te veel gefocused naar buiten, op mijn denken en geen idee hebben wat er van binnen aan de hand is. Geen idee hebben wat ik nodig heb en wie ik eigenlijk ben. Vooral mijn gevoel maar uitschakelen en emoties wegstoppen, want ik weet niet wat ik tegen kom als ik daarnaar ga kijken en dat voelt onveilig. Mezelf zijn voelt onveilig.
De laatste jaren heb ik vooral geprobeerd om het alleen te doen. Te laten zien dat ik het alleen kan. Kijk mij eens zelfstandig en verantwoordelijk zijn en alles alleen doen. Om vervolgens totaal niet in verbinding te blijken met de mensen om me heen en vooral mezelf.
En ik heb onlangs juist ervaren dat verbinding dat is wat ik in mijn leven nodig heb. Wat een kernwaarde is voor mij. En dan ging ik nog in eerste instantie uit van verbinding met anderen. Maar ik realiseer me dat ik vooral de verbinding met mezelf mis en wil herstellen.
Maar ergens voelt het nog alsof ik nog steeds druk ben met bezig zijn om kwetsbaar in mijn kracht te worden na afgelopen jaar. En dan nu op eigen benen mijn passie volgen, pfff. Hoe dan…?
En als ik dan eerlijk ga zijn en echt in mezelf ga voelen weet ik wel hoe, maar die weerstand hè. Die blokkeert me soms nog. En ergens verbaast me dat.
Na de afgelopen jaren steeds meer bezig te zijn met spiritualiteit en door deze opleiding die ik al 2 jaar volg, dacht ik dat ik toch wel goed bezig was.
En dat ben ik ook, ik heb al veel vooruitgang geboekt en veel inzichten gehad. Er is al veel veranderd.
Maar tijdens de laatste lessen kwam ik mezelf dan toch nog even vet tegen. En dit heeft me echt met de neus op de feiten gedrukt vooral voor wat betreft op eigen benen staan.
Vooral bij de oefening met het toelaten van mijn innerlijke grondhouding.
Jeetje wat zorgde dat voor weerstand. Iedereen was al klaar en toen stond ik nog te ploeteren. Misschien zegt die woordkeuze ook al iets.
Bij de vraag: wat ben je aan het doen hé, door de lerares? Kon ik alleen maar stom kijken en mijn schouders ophalen. Eerlijk gezegd had ik geen idee. Ik voelde het niet. Wilde het wel graag, met mijn hoofd natuurlijk. Maar ik kwam er maar niet bij. Toen zijn we er maar mee gestopt, met de intentie om het de volgende les nog eens te proberen.
Ik had ook het gevoel dat ik deze tijd even nodig had om de frustratie dat het niet lukte onder ogen te zien en ik had er eigenlijk alle vertrouwen in dat het de volgende keer wel zou lukken.
Tijdens de 2e sessie ging het iets beter, alhoewel ik de innerlijke grondhouding in het begin nog steeds weg duwde. Alles om maar niet dieper te hoeven voelen. Maar heel langzaam liet ik hem stap voor stap dichterbij komen. Maar wat nu pas echt binnenkwam was de opmerking dat ik mocht stoppen met vechten.
Dat niet alles een gevecht hoeft te zijn. Toen brak ik. Het inzicht dat alles “the hard way” moet en dat ik dus altijd aan het vechten ben. Geen wonder dat ik zo moe ben de hele tijd!
Ik vecht zo hard tegen mijn eigen ziel, mijn passie, mijn gevoel dat ik wel uitgeput moet zijn.
En dat alleen maar uit angst om mezelf te zijn en te laten zien.
En toen dat besef landde en ik het samen met de bijbehorende tranen kon loslaten, kon ik langzaam de innerlijke grondhouding toe gaan laten.
De vraag die hierna wel bleef hangen, is waarom ik het mezelf zo moeilijk maak. Wat zorgt ervoor dat ik als patroon ben gaan leven dat alles moeite kost. Dat ik mezelf zo moet wegcijferen voor iedereen en ik hen boven mezelf ben gaan plaatsen.
Ergens is het in mijn systeem gaan zitten dat ik niet goed genoeg ben, dat ik het moet doen zoals het hoort en vooral normaal moet doen en niet boven het maaiveld moet uitsteken.
Want als je jezelf goed vindt, ben je al snel arrogant. En als je dingen op een manier doet, die anders is dan de maatschappij voorschrijft, dan word je veroordeeld en afgewezen.
Dat ik door dit te doen juist mezelf enorm afwijs en me dus juist niet op mijn plek voel, had ik totaal niet door.
Ik merk dat ik wel echt vooruitgang heb geboekt, dat ik ondanks mijn angst stappen zet. En er nog plezier aan beleef en me trots voel ook nog. Gekkenhuis.
Wat me voor nu nog het meest tegen houdt, is toch nog die angst om gezien te worden.
Die zal tweeledig zijn. Ik voel me niet op mijn gemak in mijn lijf, voel me onzeker en onaantrekkelijk en ronduit gewoon dik. Waardoor ik eigenlijk juist niet gezien wil worden.
En als tweede de angst voor de mening/oordelen van anderen.
Nee, zonder gekheid, als ik eerlijk ben naar mezelf mag ik bij beide angsten eerst mijn eigen verantwoordelijkheid nemen. Als eerste voor het gevoel en als tweede voor de actie.
Maar ik ga ervoor……
Ik heb er bewust voor gekozen om na deze opleiding even een tijd geen opleidingen te doen. Want ik merk dat ik een gevoel blijf houden van niet genoeg kennis hebben, niet goed genoeg zijn en dat dan weer al excuus te gebruiken om geen stappen te hoeven zetten. Dit houd ik in stand door maar opleidingen te blijven doen. Ik maak dus de bewuste keuze om me nu te focussen op mezelf.
Dus ik ga tijd nemen om te doen. Om alles wat ik tot nu toe al geleerd heb te integreren in mijn leven en eindelijk mijn lessen te gaan toepassen.
Stap 1 hierin is al gezet: ik heb me op 1 juli 2020 ingeschreven bij de kamer van koophandel!
Mijn website is klaar en ik probeer mezelf zichtbaar te maken via Social Media.
Daarnaast ben ik bezig met de zolder om te bouwen tot praktijkruimte. Ik heb dus echt wel veel geleerd afgelopen jaar, en daarvoor natuurlijk.
Ik begin steeds meer te ontdekken wat ik echt wil doen en waar mijn hart en ziel liggen.
En ik durf ondanks mijn angst, toch steeds meer stappen te zetten. Op mijn tempo en mijn manier. Zodat het behapbaar blijft.
En ik ben trots op mijn vooruitgang! Trots op mezelf!
En ik heb er alle vertrouwen in dat ik er wel ga komen. Dat ik mijn passie vind.
Op mijn tempo. Als ik maar stappen blijf zetten, hoe klein ook.
Reactie schrijven